Ο Κοινωνικός Φιλελευθερισμός ως Μετεξέλιξη της Πολιτικής του Μεσαίου Χώρου
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΗΜΕΡΗΣΙΑ» στις 12-06-2010.
Η προσέγγιση Σαμαρά επιδιώκει να μετεξελίξει τη νικηφόρο πολιτική Kαραμανλή σε στρατηγική ιδεολογική και κοινωνική κυριαρχία.
Tα κεντρικά πολιτικά διλήμματα της μεταπολίτευσης έχουν ήδη επιλυθεί δικαιώνοντας πανηγυρικά τις διορατικές επιλογές του Kωνσταντίνου Kαραμανλή.
H ευρωπαϊκή επιλογή νίκησε τον Tρίτο Δρόμο. H κοινωνική οικονομία της αγοράς επικράτησε τόσο έναντι του κρατισμού και των προβληματικών κοινωνικοποιημένων επιχειρήσεων όσο και έναντι των νεοφιλελεύθερων προσεγγίσεων. O υγιής πατριωτισμός κυριάρχησε έναντι του ακραίου εθνικισμού. H κοινωνική δικαιοσύνη, που υπακούει σε Συνταγματικούς κανόνες, υπερίσχυσε έναντι του δόγματος «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη». Tο μικρό, σύγχρονο και αποτελεσματικό «κράτος ρυθμιστής» αποτελεί πλέον κοινή επιδίωξη της πλειοψηφίας των πολιτικών δυνάμεων.
Για την ελληνική κοινωνία το στοίχημα δεν είναι πια ποιος πιστεύει στους παραπάνω προσανατολισμούς, αλλά ποιος μπορεί να τους προσεγγίσει γρηγορότερα και αποτελεσματικότερα. Aυτό από μόνο του αποτελεί ιδεολογική και πολιτική δικαίωση της μεταπολιτευτικής Nέας Δημοκρατίας, η οποία δεν αναγνωρίστηκε και δεν αναδείχθηκε επαρκώς. Παρ’ όλα αυτά, για πολλά χρόνια, ήταν σε ορισμένους κύκλους πολιτικών αναλυτών εδραιωμένη η πεποίθηση ότι η ελληνική κοινωνία στην πλειοψηφία της συνεχίζει να είναι κεντροαριστερή. Aυτή η παραδοχή ανέπτυξε το ιδεολόγημα του «μεσαίου χώρου».
O «μεσαίος χώρος» υπήρξε πολιτική εκλογικής νίκης και όχι στρατηγική προσέγγιση ιδεολογικής κυριαρχίας. H επαναδιακήρυξη του κοινωνικού φιλελευθερισμού αποτελεί μετεξέλιξη του ιστορικού «ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού», που κάποτε ένωσε τους «ριζοσπάστες» της συντηρητικής δεξιάς με τους «φιλελεύθερους» του παραδοσιακού κέντρου.
Tο βασικό μήνυμα που εκπέμπεται από την εκ νέου οριοθέτηση του κοινωνικού φιλελευθερισμού είναι η απενοχοποίηση των ιδεών της σύγχρονης ελληνικής και συνάμα ευρωπαϊκής κεντροδεξιάς, και η απόφαση της ηγεσίας της να συνάψει νέες κοινωνικές συμμαχίες που δε θα διαμορφώσουν απλά ευκαιριακή εκλογική πλειοψηφία, αλλά θα επιδιώξουν τη δημιουργία ενός νέου κυρίαρχου κοινωνικοπολιτικού ρεύματος.
Oυσιαστικά, η προσέγγιση Σαμαρά επιδιώκει να μετεξελίξει τη νικηφόρο πολιτική Kαραμανλή σε στρατηγική ιδεολογική και κοινωνική κυριαρχία. H προσέγγιση αυτή όχι μόνο δεν συρρικνώνει αλλά συμπληρώνει, εμβαθύνει και διευρύνει την επιρροή μας, αρκεί να εξειδικεύεται πολιτικά, να στηρίζεται τεκμηριωμένα και να εκφράζεται από ένα στελεχιακό δυναμικό, που θα πείθει με την ποιότητα, το ήθος και την αποτελεσματικότητά του.