"Η ανάπτυξη θέλει πράξη και φαντασία", άρθρο του Ε. Στυλιανίδη στην KontraNews
Η Ανάπτυξη δε διατάσσεται και κυρίως δεν έρχεται με ευχές. Προϋποθέτει ξεκάθαρο Εθνικό Σχέδιο, συστηματικότητα στη δράση, νέα συλλογικότητα...
Η εφαρμοζόμενη πολιτική βεβαίως και πρέπει να έχει τη σφραγίδα ορθολογισμού, που διαθέτουν οι τεχνοκράτες των Υπουργείων. Σε καμία περίπτωση όμως δε μπορεί να αγνοεί την άποψη της πραγματικής αγοράς και της δοκιμαζόμενης κοινωνίας, την οποία εκπροσωπούν οι αιρετοί βουλευτές.
Μπορεί πολλοί να τους υποτιμούν και να τους απαξιώνουν, δικαίως ή αδίκως, σκόπιμα ή αθώα, αναφέροντας το περιβόητο πολιτικό κόστος. Δεν πρέπει όμως να αγνοείται, ότι αυτό ακριβώς το "πολιτικό κόστος" είναι το φίλτρο του δημοσίου συμφέροντος, της σύνθεσης και της ισορροπίας μεταξύ διαφορετικών αλληλοσυγκρουόμενων ιδιωτικών ή δημόσιων συμφερόντων, που εκφράζονται δημοκρατικά μέσα από την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Όταν διαμαρτύρεται λοιπόν μια ομάδα βουλευτών, είναι γιατί νιώθει την ανάγκη να εκφράσει την αγωνία, τη διαφωνία ή την εναλλακτική πρόταση μιας ομάδας πολιτών, ενός επαγγελματικού κλάδου ή μιας τοπικής κοινωνίας κι αυτό όχι μόνο δεν είναι ανήθικο, αλλά είναι και αναγκαίο, αν θέλουμε ακόμα να ζούμε σε Δημοκρατία και όχι σε ολιγαρχία ή υποτελή «μιντιοκρατία».
Σ' αυτό το δύσκολο περιβάλλον ο ρόλος του πολιτικού δεν είναι να διατάσσεται και απλά να εκτελεί. Ρόλος και καθήκον του είναι να σκέφτεται, να γεννά νέες ιδέες, να προτείνει λύσεις με ρεαλισμό και φαντασία, που διασφαλίζουν το εθνικό, το δημόσιο αλλά και το κοινωνικό συμφέρον, λύσεις που αφορούν τους πολλούς και βλέπουν μπροστά για όλους.
Με αυτή τη λογική πρότεινα πριν λίγες μέρες μέσα από την KontraΝews μια "Νέα Φορολογική Επανάσταση". Εστιάζω τώρα σε μια μόνο ιδέα: την Επενδυτική Ιθαγένεια συνδυασμένη με τη δυνατότητα ad hoc φορολόγησης:
Είναι πολλοί οι επενδυτές τρίτων χωρών, που αναζητούν κίνητρα και δυνατότητα προκειμένου να επενδύσουν εντός της ΕΕ και κυρίως εντός Σένγκεν. Κάτι τέτοιο τους προσφέρει την Ευρωπαϊκή σταθερότητα, αλλά και τη δυνατότητα να κινούνται χωρίς διοικητικά εμπόδια και δασμούς στην ενιαία αγορά μας.
Πολλές ευρωπαϊκές χώρες έχουν αρχίσει ήδη να εκμεταλλεύονται αυτά τα πλεονεκτήματα προσφέροντας πρόσβαση σε επενδυτές. Η Ελλάδα προχώρησε μερικώς σε μακροχρόνια άδεια παραμονής για όποιον επένδυσε τουλάχιστον 250.000 ευρώ για αγορά παραθεριστικής κατοικίας.
Η πρόταση μας λοιπόν έχει δύο σκέλη:
α) όποιος επενδύσει στην Ελλάδα από ένα συγκεκριμένο ποσό και πάνω να δικαιούται κλιμακωτά να αποκτήσει για μικρότερο πόσο μακροχρόνια άδεια παραμονής Σένγκεν, για μεσαίο ποσό μόνιμη άδεια παραμονής και για μεγάλο ποσό τη λεγόμενη "Επενδυτική Ιθαγένεια", εννοείται υπό την προϋπόθεση της προστασίας της εθνικής ασφάλειας και του τραπεζικού ελέγχου ώστε να μη "ξεπλένεται" βρώμικο χρήμα,
β) για να κινητροδοτήσουμε τους επενδυτές να επιλέξουν την Ελλάδα κι όχι άλλα ανταγωνιστικά κράτη μπορούμε να θεσμοθετήσουμε ένα ad hoc φορολογικό καθεστώς σταθερό για 10 χρόνια, με αντίστοιχη συνταγματική εγγύηση, ώστε να μην αμφισβητείται δικαστικά ή νομοθετικά σε βάρος του επενδυτή αργότερα.
Με τον τρόπο αυτό:
- Αντιστρέφεται η εκροή επενδύσεων και η χώρα μας ξαναμπαίνει στον ανταγωνισμό κόντρα στα άλλα κράτη μέλη, που εφαρμόζουν κάτι αντίστοιχο (Ισπανία, Μάλτα, Ιρλανδία, Ιταλία, ...), αλλά και κόντρα σε γειτονικές αναπτυσσόμενες αγορές όπως η Τουρκία, που προσφέρουν χαμηλούς φόρους.
- Συνδυάζεται η υψηλή τεχνογνωσία του εγχώριου ανθρώπινου δυναμικού με το διατιθέμενο διεθνές κεφάλαιο, που είμαι βέβαιος πως κοιτά προς τη χώρα μας από το ενδιαφέρον, που διαπίστωσα ως υπουργός των Εσωτερικών κυρίως από την Ασία, αλλά και τον Αραβικό κόσμο.
- Αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά η ανεργία. Όχι επιδοματικά, αλλά με τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.
- Το Κράτος εισπράττει έσοδα όχι σε βάρος των πολιτών του, αλλά μέσα από την πραγματική ανάπτυξη, που οδηγεί και στην αύξηση του ΑΕΠ.
Αφού η ελληνική αγορά δεν μπορεί πλέον να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του κράτους η μόνη λύση είναι τα έσοδα να προκύψουν από νέες πηγές. Είναι έξυπνο να λειτουργήσουμε ως πύλη εισόδου της ευρωπαϊκής αγοράς με εισιτήριο βέβαια. Άλλωστε το δικαιούμαστε, όχι μόνο λόγω θέσης, αλλά και λόγω του βάρους που έχουμε επωμισθεί απ' αυτή, δηλαδή κόστος παράνομης μετανάστευσης, αμυντικές δαπάνες, κλπ.
