Άρθρα

Η εκλογική αναμέτρηση της 17ης Ιουνίου αποτελεί τη σημαντικότερη καμπή της μεταπολίτευσης καθώς θα καθορίσει το μέλλον της Πατρίδας μας για την επόμενη δεκαετία. Στις ερχόμενες εκλογές αναμετρώνται οι δυνάμεις που πιστεύουν στην Ελλάδα της Ευρώπης και στην Κοινωνική Οικονομία της Αγοράς με ένα μωσαϊκό αριστερών κινημάτων που δημαγωγούν, με ουτοπικές προτάσεις, χάδι στα αυτιά των απογοητευμένων Ελλήνων, αντιευρωπαϊκό μένος και εύκολες τοποθετήσεις που ακούγονται ρηξικέλευθες την ίδια ώρα που δολοφονούν τη λογική και ξεκολλούν τη χώρα από την Ευρώπη.

Αν η πατρίδα μας είχε σήμερα τη δυνατότητα να προσελκύσει για σπουδές 100.000 ξένους φοιτητές με δίδακτρα από συγκεκριμένες αγορές-στόχους, θα συντελούνταν ραγδαίες ανατροπές σε όλα τα επίπεδα: στην οικονομία θα εδημιουργείτο αυτομάτως μια νέα πηγή πλούτου, πιο ισχυρή από τον τουρισμό. Στην παιδεία θα εδημιουργείτο ευρωστία και νέα ποιότητα. Στον τουρισμό θα διαμορφωνόταν μια καινούργια δυναμική αγορά. Στην εξωτερική πολιτική θα ενισχυόταν το σύγχρονο φιλελληνικό ρεύμα και η ελληνική παιδεία θα ανακτούσε τη διεθνή λάμψη της.

Η μετάβαση στο νέο περιβάλλον μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν καταστεί κοινή πεποίθηση και κοινή επιδίωξη των διοικούντων, των εργαζομένων, της κοινωνίας και της αγοράς. Πολιτικές που προκαλούν τον κοινωνικό αυτοματισμό, βάζοντας τη μία κοινωνική ομάδα απέναντι στην άλλη και συκοφαντώντας ισοπεδωτικά κλάδους, επαγγέλματα, λειτουργήματα ή τμήματα της κοινωνίας οδηγούν μόνο σε κοινωνική έκρηξη. Ο εναλλακτικός δρόμος είναι η οικοδόμηση μιας οριζόντιας συμφωνίας εμπιστοσύνης, που θα ενώνει τα υγιή στοιχεία από κάθε χώρο (πολιτική, διοίκηση, αγορά, κοινωνία, ΜΜΕ, Δικαιοσύνη κ.τ.λ.) πάνω σε ένα συγκεκριμένο σχέδιο και σε μία σαφή εθνική στοχοθέτηση.

Άρθρο του Ευριπίδη Στυλιανίδη στην εφημερίδα "Κόσμος του Επενδυτή", στις 20/08/2011.
Πριν 10 χρόνια ως το νεώτερο μέλος της επιτροπής για την αναθεώρηση του Συντάγματος του 2001 κατέθεσα μια πρόταση, που εξέφραζε τότε τη νέα τάση των Ευρωπαίων Συνταγματολόγων, η οποία στη σημερινή παγκοσμιοποιημένη οικονομική και πολιτική πραγματικότητα αποκτά επίκαιρο χαρακτήρα. Η πρόταση, που τότε προσπεράστηκε αδιάφορα, εισηγούνταν δίπλα στην κλασσική διάκριση της Εκτελεστικής, Νομοθετικής και Δικαστικής εξουσίας, μια νέα οριζόντια διάκριση εξουσιών, που θα οριοθετεί με ακρίβεια και αυστηρότητα το ρόλο της αγοράς, της πολιτικής και της έρευνας-γνώσης των ειδικών. Σήμερα βιώνουμε πιο ξεκάθαρα τον πόλεμο μεταξύ αυτών των χώρων, χωρίς κανόνες, με ενδεχόμενες συνέπειες όχι μόνο στο σύστημα ελέγχων και ισορροπιών, αλλά και στην ευνομία, τη διεθνή ασφάλεια, την παγκόσμια ειρήνη, την ευημερία των πολιτών, ίσως και την ίδια τη δημοκρατία.