Η ευκαιρία που κρύβει η κρίση
Δημοσιεύθηκε το ηλεκτρονικό περιοδικό «ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ» (Τεύχος 42, Μάιος 2011).
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ
Βιώνουμε την εποχή της αποκαθήλωσης των ειδώλων. Η κοινωνία μας έχτισε μία αντιπαράθεση επί δεκαετίες πάνω σε ιδεολογίες και ιδεολογήματα, που συχνά μετέβαλαν τον ενθουσιασμό σε φανατισμό, την πολιτική άποψη σε τυφλή κομματική προσήλωση και την πίστη σε κάποιες αξίες σε διχαστική σύγκρουση με τους υπερασπιστές διαφορετικών αξιών.
Ο ορθολογισμός, τα πολιτικά επιχειρήματα, ο ισόρροπος συνδυασμός του ρεαλιστικού με τον οραματικό λόγο, η σύνθεση, σταδιακά εξαλείφθηκαν. Μέσα από την άγονη και επιδερμική αντιπαράθεση κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς, δημιουργήθηκαν θέσφατα, ιδεοληψίες, αγκυλώσεις και προκαταλήψεις. Δυνάμωσε το ατομικιστικό έναντι του συλλογικού συμφέροντος. Εδραιώθηκαν συντεχνιακές λογικές έναντι εθνικών αντιλήψεων. Γιγαντώθηκε μία νέα δικτατορία μετριοτήτων που διαπερνά όλο το φάσμα, από τα δεξιά μέχρι τα αριστερά.
Ο εγκλωβισμός της πολιτικής εξουσίας, αλλά και της ίδιας της κοινωνίας στη μικροκομματική και τη μικροσυμφεροντολογική νοοτροπία, δεν επέτρεψε στην Ελλάδα να αξιοποιήσει τις νέες συγκλίσεις, που δημιουργήθηκαν υπό το πρίσμα μίας Εθνικής Στρατηγικής. Δεν αξιοποιήσαμε σωστά, στην εξωτερική πολιτική τη συναντίληψη που διαμορφώθηκε υπέρ της Ευρώπης, στην οικονομική μας πολιτική υπέρ της κοινωνικής οικονομίας της αγοράς, στη δημόσια διοίκηση υπέρ του ελάχιστου κράτους και της αξιοκρατίας, στο περιβάλλον υπέρ της βιώσιμης ανάπτυξης, κ.λπ.
Επιμείναμε σε ξεπερασμένες κομματικές ετικέτες αντιπαράθεσης, που συχνά βόλευαν κάποιες μέτριες ηγεσίες να καλύψουν την ανεπάρκειά τους πίσω από το φανατισμό ή τη ρουσφετολογική προσδοκία των ψηφοφόρων.
Αφήσαμε πολλούς πολιτικούς «πρωταγωνιστές» να ξεφτιλίσουν τις λέξεις, αδειάζοντάς τες από το περιεχόμενό τους. Να στρεβλώσουν τις έννοιες. Να κλονίσουν τις αξίες. Έτσι γεμίσαμε με πολιτικούς του καθρέφτη. Προκρίναμε αυτούς που λένε ωραία λόγια χωρίς να λένε τίποτα. Εμπιστευθήκαμε την ωραία γραβάτα του «πολιτικού-star», το παραπλανητικό χτύπημα στην πλάτη, που υπόσχεται τα πάντα στο λαό χωρίς να του δίνει τίποτα. Ταλαντευθήκαμε ανάμεσα στον πολιτικό ελιτισμό και τον πολιτικό λαϊκισμό, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε την καταστροφικότητα και των δύο συμπεριφορών.
Αγνοήσαμε ότι πραγματικός πολιτικός είναι αυτός που με πίστη και αφοσίωση εκπαιδεύεται μία ζωή, για να διαχειριστεί κάποτε μία κρίση και μέσα σε λίγα λεπτά να πάρει με ευθύνη και ψυχραιμία αποφάσεις, που θα προσδιορίσουν τη ζωή πολλών ανθρώπων για πολλά χρόνια.
Η κρίση που βιώνουμε είναι αποκαλυπτική, κρύβει όμως μέσα της μία ευκαιρία: να επαναπροσδιορίσουμε το ρόλο της πολιτικής, δίδοντάς της πραγματικά δημιουργικό και δημοκρατικό περιεχόμενο. Αυτό είναι χρέος των πολιτικών όλου του φάσματος και όλων των πολιτών, όπου κι αν ανήκουν, ό,τι κι αν πιστεύουν.
Προσεγγίζοντας λοιπόν την παράταξή μου, τη ΝΔ, μέσα από αυτήν την αντίληψη, που πρώτος υπηρέτησε στην πράξη ο αείμνηστος Εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής, δεν θα ενθάρρυνα και κυρίως δεν θα ανεχόμουνα δεξιόστροφες ή αριστερόστροφες προσεγγίσεις επικοινωνιακής σκοπιμότητας, που επιδιώκουν αποκλειστικά να εγκλωβίσουν εκλογικά και συναισθηματικά συγκεκριμένες ομάδες ψηφοφόρων, με στόχο την εξουσία.
Αυτό που πιστεύω ότι έχει ανάγκη η Ελλάδα σήμερα, είναι οι πολιτικοί σχηματισμοί που ξέρουν τι θέλουν και δεν διστάζουν να το υποστηρίξουν δημόσια. Ο ευθύς στοιχειοθετημένος και δεσμευτικός προγραμματικός λόγος, απαλλαγμένος από φοβικά σύνδρομα και αγκυλώσεις του παρελθόντος ,είναι βέβαιον ότι κερδίζει σε αξιοπιστία, διότι πείθει και συχνότατα συγκινεί, εμπνέει και κινητοποιεί τους πολίτες.
Εισερχόμεθα σε μία εποχή, όπου οι πολίτες, έχοντας πληγωθεί και απογοητευθεί από πολιτικούς και κόμματα, θα επιλέγουν α λα καρτ. Αυτό επιβεβαιώνεται άλλωστε και από την υπεροχή του «ΚΑΝΕΝΑ» στις δημοσκοπήσεις.
Αυτό σημαίνει ότι για τη ΝΔ, έχει σημασία να προτάσσει πρόσωπα ενισχυμένης ικανότητας και διαπιστωμένης αξιοπιστίας και να αναδεικνύει νέες πολιτικές, που στοιχειοθετημένα είναι όχι μόνο ελκυστικές, αλλά εφαρμόσιμες και ανταποδοτικές για το εθνικό, το κοινωνικό και ίσως το ατομικό συμφέρον. Οι καλές ιδέες μπορούν να αποκτήσουν ξανά δύναμη μόνο αν, αντί να συνθλίβονται στη σύγκρουση των μικροκομματικών ή εσωκομματικών αντιπαραθέσεων, επιτυγχάνουν να βρίσκουν οριζόντια απήχηση σε ανθρώπους της αγοράς, του πνεύματος, της διοίκησης, της επιστήμης, της δημοσιογραφίας και της πολιτικής, ανεξαρτήτως του πολιτικού χώρου που αυτοί ανήκουν.
Μόνο μέσα από τέτοιου τύπου οριζόντιες συμμαχίες επετεύχθησαν σε προηγμένες χώρες σημαντικές μεταρρυθμίσεις και μεγάλες αλλαγές. Η επαναφορά αυτής της άμιλλας μεταξύ των κομμάτων, θα ξαναδώσει νόημα στην πολιτική και θα αναγεννήσει την εμπιστοσύνη των πολιτών προς την ηγεσία τους, αναγκάζοντας τα πολιτικά κόμματα να τοποθετούνται προγραμματικά έγκαιρα, υπεύθυνα, στοιχειοθετημένα, πειστικά και με συνέπεια.
