Όλά είναι θέμα Παιδείας...
Στη μεταπολεμική Ελλάδα, η κοινωνική κινητικότητα επιτυγχάνονταν κατά κανόνα με όχημα την εκπαίδευση. Το όνειρο, η επιδίωξη, η προσπάθεια της κάθε μικρομεσαίας λαϊκής οικογένειας ήταν να επενδύσει στη μόρφωση των παιδιών της, διότι μόνο μέσω αυτής η νεότερη γενιά θα μπορούσε να απλώσει τα φτερά της και αξιοποιώντας τις δεξιότητες και τα ταλέντα της να βελτιώσει την οικονομική της κατάσταση, να ενισχύσει την κοινωνική της θέση και να διασφαλίσει μια σίγουρη προοπτική στην αγορά εργασίας.
Ένα ολόκληρο έθνος ξεπέρασε τις συνέπειες εθνικών καταστροφών, διχασμών, πολέμων, προσφυγιάς χάρη στην παιδεία. Νίκησε τη φτώχεια και βελτίωσε το βιοτικό επίπεδο του λαού χάρη στην παιδεία. Ανασύνταξε την οικονομία, ανέδειξε τη δημιουργικότητα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και ανασυγκρότησε ένα κυριολεκτικά διαλυμένο κράτος χάρη στην αξιοποίηση των δεξιοτήτων, της μόρφωσης και της ευφυΐας του λαού μας. Η παιδεία αφύπνισε τους Έλληνες, ανέδειξε τις αρετές τους και συντήρησε ή δικαίωσε τις ελπίδες τους για μια καλύτερη ζωή.
Το παιδί του ξωμάχου, του εργάτη, του βιοπαλαιστή, του πρόσφυγα έγινε δάσκαλος, γιατρός, μηχανικός, δικηγόρος, επαγγελματίας, επιχειρηματίας, καθηγητής Πανεπιστημίου, άξιος δημόσιος ή ιδιωτικός υπάλληλος, δικαστής, πολιτικός.
Η κοινωνική κινητικότητα εδραίωσε την πεποίθηση ότι η δημοκρατία μας ωριμάζει διασφαλίζοντας την ισότητα των ευκαιριών για όλους και ενισχύοντας την αρχή της κινητικότητας μιας ανοιχτής αγοράς και μιας δίκαιης κοινωνίας που δεν κλείνεται σε καθηλωτικά κατεστημένα, αλλά προωθεί την αξιοσύνη ως κριτήριο και την αξιοκρατία ως σύστημα.
Αυτή η πεποίθηση άρχισε να κλονίζεται από την εμφάνιση του κομματικού κράτους, της ευνοιοκρατίας και κυρίως του απερίσκεπτου πληθωρισμού στα "ευγενή" επαγγέλματα.
Μια περίεργη φιλοσοφία "δημοκρατικής ισοπέδωσης" που κυριάρχησε κυρίως τη δεκαετία του '80 στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα κατέλυσε την αξιολόγηση δημιουργώντας πληθωρισμό αχρείαστων επιστημόνων. Διεύρυνε υπερβολικά το δημόσιο τομέα διαλύοντας την ιεραρχία και μειώνοντας την αποτελεσματικότητά του. Ενοχοποίησε το επιχειρείν και δημιούργησε μια νέα τάξη ευνοούμενων διαπλεκόμενων επιχειρηματιών.
Εισήγαγε στην πολιτική έναν καταστροφικό λαϊκισμό που ακόμα δηλητηριάζει το λαό και ένα δήθεν τεχνοκρατικό "ελιτισμό" που απομακρύνει την ηγεσία από την κοινωνία και τους πολιτικούς από τη βαριά πληγωμένη μεσαία τάξη, δηλαδή τους πιο ευσυνείδητους και δημιουργικούς Έλληνες.
Το ελληνικό σύστημα στόμωσε από πτυχιούχους χωρίς γνώσεις, επιχειρηματίες που αρνούνται το ρίσκο, υπαλλήλους χωρίς αίσθηση του δημόσιου συμφέροντος, πολιτικούς χωρίς όραμα. Έλειψε ο επαγγελματισμός και η συνέπεια στα περισσότερα επαγγέλματα αλλά και σε πολλούς δημόσιους λειτουργούς. Οι Έλληνες έπαψαν να είναι παραγωγικοί γι αυτό και η οικονομία τους που κάλπαζε με ρυθμούς ανάπτυξης 7-8% τη δεκαετία της μεταπολίτευσης έφτασε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.
Αυτή την ύστατη ώρα ίσως είναι η καταλληλότερη ευκαιρία για την αναμόρφωση του παραγωγικού μας μοντέλου. Η επιστροφή στην Ελλάδα του μέλλοντος είναι βέβαιο ότι μπορεί να επιτευχθεί πάλι με το ίδιο όχημα, δηλαδή την παιδεία. Όχι την απλή εκπαίδευση, αλλά την πραγματική παιδεία που εκτός από την ανάπτυξη των φυσικών δεξιοτήτων θα προάγει τις πνευματικές και ηθικές αξίες ενός λαού που κινδυνεύει να ξεχάσει την ταυτότητά του. Αυτό μόνο θα επηρεάσει θετικά τις συμπεριφορές και τις αποφάσεις όλων μας, οδηγώντας μας ξανά στη λογική, την ευθύνη, τον επαγγελματισμό και τη συνέπεια.
Πέρα όμως απ' την αξιακή ανάταση η παιδεία είναι και πρακτικά ο μονόδρομος της οικονομικής ανάκαμψης.
Αν η μελέτη για τα αναγκαία επαγγέλματα του μέλλοντος προσδιορίζει τον αριθμό εισακτέων ανά ειδικότητα στα ΑΕΙ. Αν η μεταρρύθμιση του Δημόσιου Πανεπιστημίου συμβάλλει στη βελτίωση της ποιότητας εκπαιδευτικών υπηρεσιών. Αν η ανάπτυξη ιδιωτικού ή μεικτού Πανεπιστημίου στην Ελλάδα προσελκύσει διεθνείς φοιτητές με δίδακτρα και ενισχύσει την πρωτότυπη έρευνα για την αγορά, καθιστώντας την Ελλάδα διεθνές εκπαιδευτικό και ερευνητικό κέντρο. Αν το Πανεπιστήμιο συνδεθεί ευθέως με την πραγματική οικονομία και την αγορά εργασίας παράγοντας γι αυτές όχι μόνο πρωτότυπες ευρεσιτεχνίες, φρέσκιες γνώσεις, αλλά και εξειδικευμένο ανθρώπινο δυναμικό. Τότε η Ελλάδα μπορεί να δημιουργήσει μια νέα πηγή για το ΑΕΠ της, ισχυρότερη από τον πρωτογενή τομέα, τον τουρισμό, τη ναυτιλία, τη βιομηχανία και το εμπόριο αθροιστικά.
Δεν είναι δυνατόν στο Λονδίνο να φοιτούν σήμερα 1,8 εκ. φοιτητές και να έχουν συναφθεί το 2015 μόνο για φοιτητικά καταλύματα συμφωνίες ύψους € 4,8 δις. Στην ίδια λογική έχει μπει η γειτονική Τουρκία με τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια, η Βουλγαρία, η Ρουμανία... και η Ελλάδα, η χώρα της παιδείας και του πολιτισμού έχει 60.000 Έλληνες φοιτητές στο εξωτερικό (15.000 στην Κύπρο) και δεκάδες χιλιάδες διακεκριμένους Έλληνες επιστήμονες, καθηγητές και ερευνητές σε ΗΠΑ, Ε.Ε., Αυστραλία, Ασία, Αφρική και Ν. Αμερική.
Η παιδεία παραμένει και σήμερα μέσα από μια έξυπνη, τολμηρή και επικοινωνιακή πολιτική το ισχυρότερο όπλο για την ανάκαμψη της οικονομίας μας, την ανασυγκρότηση του κράτους μας και την κυριαρχία του πολιτισμού μας.